Nemački deo logora bio je pod neposrednom komandom Gestapoa. NJihova je bila poslednja reč u donošenju odluke o sudbini zatvorenih i u srpskom delu logora odakle su zatočenici često preuzimani za dalje isleđivanje ili likvidaciju. Od kraja avgusta 1941. u logor su dovođeni ljudi iz cele Srbije, tako da je on brzo prevazišao lokalnu funkciju i postao direktna nadležnost nemačkog vojnoupravnog komandanta Srbije. Banjički logor je, kao i logor na Sajmištu nasuprot već ustaljenoj praksi nacista širom Evrope, bio izložen pogledima građana. Ovakvo pozicioniranje trebalo je da ima za svrhu, i imalo je, zastrašivanje Beograđana. Knjige ličnih podataka pritvorenika Koncentracionog logora „Banjica” čuvaju se u Istorijskom arhivu Beograda od oktobra 1968. godine kada su preuzete od Republičkog sekretarijata za unutrašnje poslove Socijalističke republike Srbije, zajedno sa građom fonda Uprave Grada Beograda - Specijalne policije. Tada je preuzeto osam knjiga, a prilikom preseljenja Arhiva Beograda u novu zgradu na Novom Beogradu zagubljena je sedma knjiga koja je uspešno rekonstruisana na osnovu podataka iz druge arhivske građe. U knjige su upisivani sledeći podaci o zatočenicima: ime i prezime, zanimanje, datum i mesto rođenja, ime roditelja, bračno stanje, adresa i mesto boravka, datum dovođenja u logor i od koga su dovedeni, kao i njihovo dalje kretanje i sudbina. Podaci su unošeni hronološki, po datumu dolaska u logor, a ispred svakog imena upisan je redni (registarski) broj. Brojno stanje logoraša i njegove oscilacije zavisili su od intenziteta represije, a procenjuje se da se kretalo između jedne i tri hiljade zatvorenika razvrstanih po kategorijama na osnovu „težine prestupa” i sabijenih u malim logorskim prostorijama predviđenim za neuporedivo manji broj ljudi.

            Povodom osamdeset godina od rasformiranja Logora „Banjica” tokom 2024. godine u Istorijskom arhivu Beograda pripremljena je onlajn platforma čiji centralni deo predstavlja sekcija sa pretraživom bazom sačuvanih podataka za oko 23.500 zatočenika logora, zabeleženih u originalnim knjigama koje se čuvaju u Arhivu. Pretragom dostupne veb evidencije zatočenika Banjičkog logora nalazimo osmoro Starčevaca: Josu Baraševića, rođenog 8. marta 1908. od oca Nikole i majke Magdalene rođ. Špelić, po zanimanju gostioničara koji je u logor doveden 6.11.1941. i tamo streljan 9.5.1942.; Mirka Dimitrića, rođenog 22. jula 1922. od oca Dušana i majke Perside rođ. Petrović, po zanimanju krojačkog učenika s prebivalištem u Pančevu na adresi Karađorđeva 66 koji je logorisan 6.11.1941., a preminuo u logorskoj ambulanti 26.7.1942.; Matildu Ivezić, rođenu 21. februara 1926. od oca Ivana i majke Marije rođ. Fabijanac, po zanimanju radnica s prebivalištem u Beogradu na adresi Kosmajska 35 koja je sprovedena u logor 7.12.1942. i puštena na slobodu 16.5.1943.; Blaža Kućana, rođenog 2. januara 1909. od oca Marka i majke Kate rođ. Barašević, po zanimanju kolara zatočenog u logoru 6.11.1941. i streljanog 9.5.1942.; Đuru Lazarevića,  rođenog 1. aprila 1899. od oca Svetozara i majke Anke rođ. Stojanić, po zanimanju mašinbravara sa prebivalištem u Beogradu na adresi Kralja Milutina 33 dovedenog u logor 31.12.1942. i puštenog na slobodu 1.4.1942.; Vasu Milaškova,  rođenog 4. marta 1915. od oca Ace i majke Zarke rođ. Brankov, po zanimanju studenta medicine u logor odvedenog 6.11.1941. gde je streljan 9.5.1942.; Blaža Radočaja,  rođenog 13. avgusta 1891. od oca Mate i majke Tereze, po zanimanju vinara s prebivalištem u Vršcu koji je u logor doveden 24.4.1944. bez navedenih podataka o puštanju ili likvidaciji; Ivanku Stojadinov rođenu 21. oktobra 1922. od oca Lazara i majke Smilje rođ. Manojlović, po zanimanju domaćicu u logor odvedenu 6.11.1941. i streljane 9.5.1942. godine.

Dalibor Mergel